علامتِ بکار پیش از یک نت

بِکار یا موسومت (به فرانسوی: bécarre)[۱] در تئوری موسیقی یک علامت عَرَضی است که علامت‌های عرضیِ قبلِ خود را فسخ می‌کند و زیروبمی (نواکِ) تغییرنیافته از یک نت را نمایش خواهد داد.

 علامت بکار (♮) علامتی از خانواده‌ی1 دیِز (♯) و بمل (♭) است. به این معنی که کارکرد آن روشن کردن جا (یا مختصات) دقیق نت نسبت به هفت نت اصلی موسیقی است. این علامت هم مثل علامت‌های هم خانواده‌اش پشت نت قرار می‌گیرد.

علامت بکار (♮) مثل دیز و بمل معنی «نیم‌پرده زیرتر» یا «نیم‌پرده بم‌تر» نمی‌دهد. بلکه تاکیدی‌ست روی این موضوع که دقیقاً در مورد خود نت صحبت می‌کنیم. نه هیچ نت زیرتر یا بم‌تر دیگری.

چرا؟

ممکن است بپرسید حالا که قرار نیست این علامت چیزی را در مورد نت‌ها عوض کند، پس چرا از آن استفاده می‌کنیم؟ برای پاسخ به این سوال لازم است دو موضوع را یادآوری کنم.

• یادآوری اول: وقتی علامت دیز (♯) یا بمل (♭) استفاده می‌شود، اثرش تا پایان میزان باقی می‌ماند. یعنی اگر برای مثال نت فا را با علامت دیز تبدیل کنیم به نت فادیز، تا پایان میزان اگر نت فای دیگری بیاید، حتی اگر علامت دیز نداشته باشد، باید فادیز نواخته بشود.
• یادآوری دوم: وقتی سرکلید2 یک قطعه علامت دیز و یا بمل داریم، اثر آن علامت در تمام طول قطعه اعمال می‌شود. یعنی برای مثال اگر در گام فاماژور هستیم و سرکلید قطعه سی‌بمل شده‌است، تا پایان قطعه هر نت سی که دیده می‌شود باید سی‌بمل نواخته شود.
• وقتی یک نت با علامت دیز (♯) یا بمل (♭) تغییر پیدا می‌کند، گاهی پس از آن لازم می‌شود که دوباره حالت معمول (بدون دیز و بمل) نت استفاده بشود. در این مواقع باید از علامت بکار (♮) استفاده کنیم. یعنی اثر دیز و بمل را از بین می‌بریم. وقتی این علامت را دیدیم متوجه می‌شویم که دو قانون یادآوری شده در بالا در مورد این یک نت خاص دیگر صدق نمی‌کند و لازم است بدانیم که اثر دیز و بمل از بین رفته است.